Προτιμώ τον τράγο του αρχαίου χορού.

Προτιμώ τον τράγο του αρχαίου χορού. Αυτός πίσω από τη χτηνώδικη μάσκα του, προστάτευε τον αιώνιον άνθρωπο. Μεταλάβαινε το αίμα του θεού, έσμιγε μαζί του γινόταν ένα και ζούσε για την υπέρτατη στιγμή, τις χαρές και το χαμό του. Κι ύστερα σαν τελείωνε το ιερόν Όργιο, απίθωνε στη θυμέλη την τραγήσια προβειά τα σφηνωτά γένια, τους κοθόρνους, το θύρσο, και ξαναγινόταν άνθρωπος απλός, γύριζε σπίτι κι αλαφρωμένος απ’ τα πάθη του Θεού, ξακολουθούσε γαλήνιος τον κάματο της ζωής. Μα το όραμα είχε μεστώσει την ψυχή και την κρατούσε ισόρροπη απάνου από το μαύρο χάος.